Lion Filmi Esinlendiği Hikayesi Kadar Kükremiyor

Bu sene 89’uncusu düzenlenecek olan Akademi Ödülleri Töreni’nde En İyi Film, En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu, En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu, En İyi Uyarlama Senaryo, En İyi Özgün Müzik, En İyi Görüntü Yönetmeni kategorileriyle 6 Oscar adaylığı bulunan Lion, Pinema Filmciliğin dağıtımıyla 3 Şubat’da Türkiye’de gösterime giriyor. Oscar yolculuğu öncesinde bütün herkesin övgüyle bahsettiği filme gelin bir göz atalım…

Başrollerini Dev Patel, Rooney Mara, David Wenham ve Nicole Kidman’ın paylaştığı, Garth Davis’in gerçek bir olaydan yola çıkarak beyazperdeye aktardığı Lion; Avustralyalı bir çift tarafından evlat edinilen bir Hintli çocuğun yaşam hikâyesini konu ediyor.

EVDEN ÇOK UZAKTA

1981’de Hindistan’da doğan, şu an ise bir iş adamı olarak Avustralya’da yaşamını sürdüren Saroo Brierley çocukluğunda başına gelenleri kaleme alarak 2014 yılında bir kitap yazar. A Long Way Home ismiyle yayınlanan bu kitaptan uyarlanan filmin her şeyden önce yazarın duygularını aktarma noktasında çok zayıf kaldığını, filmin esinlendiği hikâyesi kadar kükremediğini ve özellikle ikinci yarısından sonra oldu bittiye getirilen akışından dolayı en azından benim kalbimi titretmediğini söyleyebilirim. Bu açıdan En İyi Uyarlama Senaryo dalında aday olan diğer rakiplerini de göz önünde bulundurunca bu kategori içinde filmin en zayıf halka olduğunu düşünüyorum.

Hindistan’ın Khandwa şehrinde, Ganesha Talai yerleşkesinde madende çalışan annesi, ağabeyi ve küçük kız kardeşi ile birlikte yoksulluk içinde yaşayan Saroo filmin başlarında henüz beş yaşındadır. Annesinin tüm emeklerine rağmen evde herkesin beslenebilmesi için yeterli miktarda para kazanamadığını bilen ağabey Guddu’nun peşi sıra sokaklarda ya da tren istasyonlarında yiyecek için para bulmanın yollarını arayan iki kardeş bir gece yine birlikte yollara düşer. Gecenin ilerleyen saatlerinde küçük kardeşi Saroo’nun daha fazla ayakta uyanık kalamayacağını anlayan Guddu, onu tren istasyonunda bir banka yatırarak oradan ayrılmamasını tembih eder ve gecenin karanlığında kaybolur. Saroo uyandığında tren istasyonunda kendisinden başka hiç kimsenin olmadığını görünce panikle etrafında Guddu’yu aramaya başlar. Aramadık yer kalmayınca kardeşini bulmak için kendisini istasyondaki boş tren vagonlarının içine atar. Gecenin karanlığına, yorgunluğa ve korkuya yenik düşen Saroo yeniden uykuya dalar ve gözünü açtığında saklandığı trenin hareket halinde olduğunu fark eder. Tüm yardım çağrılarına rağmen sesini kimseye duyuramayan Saroo kendini evinden binlerce kilometre uzakta, Hindistan'ın Batı Bengal eyâletinin başkenti Kalküta’da bulur. Kalabalık insanlar arasında derdini anlatmaya çalışsa da Bengalce’nin hâkim olduğu şehirde kimseyle iletişim kuramaz.

Sonrasında çılgın kalabalığın içinde kendini yapayalnız bulan Saroo, sokak köşelerinde uyumaya, çöplerdeki atıklarla ve Ganj Nehri’nin kenarındaki Tanrılara ikram edilen yiyeceklerle beslenmeye başlar. Onun kayıp olduğunu anlayan ve üstelik onunla aynı dili konuşabilen bir kadın onun karnını doyuracağını, onu temizleyeceğini ve sonra da ailesini bulmak için yardım edeceğini söyleyerek kendi evine götürür. Ancak Saroo, kadının ona yardım etmek üzere bir arkadaşının geleceğini söylemesiyle yanlış bir şeylerin olacağını sezince kadının yanından kaçar. Nihayetinde iyi kalpli genç bir çocuk Saroo’nun kaybolduğunu anlayınca onu polis merkezine götürür ve görevlilere emanet eder.

Görevliler Saroo'nun söylediği şeylerden hiçbir çıkarım yapamayınca onu terk edilmiş çocukların hükümet himayesinde bir arada yaşadığı bir merkeze bırakır. Saroo’nun ailesi ve yaşadığı yer hakkında çok şey bilmediği kesinleşince resmen kayıp çocuk olarak ilan edilir. Bu süre içinde verilen kayıp ilanlarına hiçbir yanıt gelmemesi ve ailesine dair hiçbir iz bulunamaması sonucu Avustralyalı bir çiftin onu evlat edinmesiyle kendi vatanından, ailesinden çok uzaklarda yeni bir hayata başlar.

İKİ DÜNYA ARASINDA

Filmin buraya kadar anlattığım kısmı hikayenin henüz ilk yarısı. İkinci yarı itibariyle Saroo Dev Patel'in oyunculuğuyla bir yetişkin olarak karşımıza çıktığında aradan yirmi beş yıl geçmiş, Melbourne'da otelcilik üzerine eğitim almak için hazırlıklara başlamıştır. Yeni bir isimle, yeni bir aile ve yeni bir hayatın içinde ana dilinden tutun da geçmişine ait ne varsa her şeyi sıfırlayan Saroo, eğitimi için gittiği Melbourne'da arkadaşlarının verdiği bir ev partisinde geçmişinden bir iz görünce her şey zihninde yeniden canlanır gibi olur. Bu andan itibaren olayların hızla akması, Saroo'nun aşk, okul ve aile ilişkilerinde yaşadığı sürtüşmelerin ve gerginliklerin eğreti durması, klişelerle birlikte hikayenin yüzeysel bir hal almasına neden olsa da Saroo'nun geçmişi ve şimdiki yaşamı arasındaki sıkışmışlığında elindeki bir avuç anıyla Google Earth programında iz sürerek annesini, ağabeyini ve kız kardeşini bulmaya karar vermesi filme olan ilgiyi canlı tutar.

Filmden bağımsız olarak Saroo'nun yaşadıkları gerçekten yürek sızlatan, insana ilham veren, mücadele dolu bir yaşam hikayesi. Hindistan Ulusal Suç Kayıtları Bürosu'nun yaptığı bir açıklamaya göre ülkede her yıl 50 bin çocuk kayboluyor. Kaybolan çocukların insan kaçakçılığı, dilencilik ya da porno film endüstrisinde kullanıldığını belirten büro fuhuşa zorlanan yüzlerce çocuğu kurtardığını söylese de ülkedeki resmi rakamlar, bu konuda ne kadar yetersiz kalındığına da işaret ediyor. Hindistan'ın yaşam koşullarına ve çocukların böylesi zorlu bir dünyada var olmaya çalışmasına kayıtsız kalmak elbette söz konusu olamaz. Fakat filmin, bu yürek sızlatan hikayenin travmalarını 118 dakikada seyirciye aktarma noktasında yetersiz kaldığını düşündüğüm için doğrusu En İyi Film kategorisinde yarışan filmler arasında şansı ne olur, bundan da çok emin değilim.

Bence bu filme bir ödül verilecekse eğer bunu sonuna kadar hak eden tek kişinin Sunny Pawar olduğunu söyleyebilirim. Saroo’nun çocukluğunu canlandıran Pawar, ilk oyunculuğu olmasına karşın oldukça başarılı bir şekilde sergilediği performansıyla gerçekten tüm duygularını seyirciye aktarıyor.